เย็บปักถักร้อย

การปักผ้าด้วยมือในประเทศจีนเริ่มขึ้นในสมัยของหยูซุ่น รุ่งเรืองในสมัยราชวงศ์ถังและราชวงศ์ซ่ง และรุ่งเรืองในสมัยราชวงศ์หมิงและชิงงานปักได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นใน Weinan ทั่วทั้งเมืองตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่น งานเย็บปักถักร้อยค่อยๆ กลายเป็นศิลปะที่ดีที่สุดในเมือง และนักปักผ้าที่มีชื่อเสียงก็เข้ามามีบทบาทในประวัติศาสตร์ศิลปะในสมัยราชวงศ์ถังและราชวงศ์ซ่ง งานปักใช้สำหรับการประดิษฐ์ตัวอักษร ภาพวาด และเครื่องประดับ และเนื้อหาของงานปักก็เกี่ยวข้องกับความต้องการและประเพณีของชีวิตบทกวีของหลี่ไป๋ "ใยไหมสีทองมรกตปักเป็นเสื้อผ้าสำหรับร้องเพลงและเต้นรำ" และ "หญิงสาวผู้ร่ำรวยในตึกแดงที่มีทิ่มแทงแจ็คเก็ตของเธอ" ของไป๋จูยีล้วนเป็นบทสวดในงานปักราชวงศ์ซ่งเป็นช่วงเวลาที่การปักผ้าด้วยมือถึงจุดสูงสุดของการพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสร้างสรรค์งานปักจิตรกรรมที่มีความสวยงามอย่างแท้จริง ซึ่งเป็นงานปักประเภทสุดท้ายการวาดภาพเย็บปักถักร้อยได้รับอิทธิพลมาจากภาพวาดของ Academy และองค์ประกอบของทิวทัศน์ ศาลา นกและตัวเลขนั้นเรียบง่ายและสดใส และการลงสีก็งดงามในช่วงราชวงศ์หมิงและชิง ช่างปักผ้าในวังของราชวงศ์ศักดินามีขนาดใหญ่มาก และการปักผ้าพื้นบ้านก็ได้รับการพัฒนาเพิ่มเติม ทำให้เกิด "สี่งานปักที่ยิ่งใหญ่" ได้แก่ งานปักซู งานปักเซียง งานปักชู และงานปักกวางตุ้ง

Shen Shou ช่างปักสมัยใหม่ ไม่เพียงเป็นช่างปักฝีมือเยี่ยมเท่านั้น แต่ยังจัดประเภทและจัดระเบียบลายปักของคนรุ่นก่อน สืบทอดเทคนิคดั้งเดิมของงานปัก Gu และงานปัก Su และเรียกใช้วิธีการแสดงออกของการร่างแบบตะวันตก การวาดภาพสีน้ำมัน และการถ่ายภาพ การเย็บแบบหลวมๆ และการปั่นด้ายเพื่อแสดงแสงและความมืดของวัตถุพระบรมฉายาลักษณ์ของจักรพรรดินีอลีนาแห่งอิตาลีของเธอจัดแสดงที่งานศิลปหัตถกรรมจีนในเมืองตูริน ประเทศอิตาลี และได้รับรางวัลชนะเลิศด้านความเป็นเลิศสูงสุดในโลก

ขนบธรรมเนียมและนิสัยพื้นบ้านให้โอกาสและเงื่อนไขสำหรับการปักผ้าพื้นบ้านเพื่อแสดงให้เห็นถึงการทำงานหนักและภูมิปัญญาของผู้หญิงอย่างเต็มที่ และในทางกลับกัน การปักผ้าพื้นบ้านจะเพิ่มสีสันที่สวยงามและลึกลับให้กับขนบธรรมเนียมและนิทานพื้นบ้านในท้องถิ่น

การเย็บปักถักร้อยเป็นองค์ประกอบทางแฟชั่นที่ได้รับความนิยมและเก่าแก่ที่สุด โดยมือที่เรียบง่ายและมีทักษะและหัวใจที่เปี่ยมด้วยความเมตตาอันงดงามจะร้อยเรียงกันเป็นงานฝีมือที่มีสีสันและเข้มข้น เย็บต่อตะเข็บความคิดสร้างสรรค์ของช่างปักในยุคต่าง ๆ นั้นไร้กาลเวลาและยืนยาวในการปักของพวกเขา เข็มและด้ายในมือของช่างปักก็เหมือนพู่กันและหมึกในมือของจิตรกร ซึ่งสามารถปักรูปภาพที่แพรวพราวและสวยงาม แสดงรูปแบบทางวัฒนธรรมและความสำเร็จทางศิลปะในยุคต่างๆ

ตลอดการพัฒนาอันยาวนาน การปักผ้าแบบจีนดั้งเดิมได้พัฒนาเป็นสไตล์ที่หลากหลาย ด้วยเทคนิคที่ละเอียดลออและการแสดงออกที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้นรูปแบบของงานปักพื้นบ้านนั้นมีความหลากหลายมากยิ่งขึ้น ด้วยฝีเข็มที่นับไม่ถ้วนและหัวข้อที่มีสีสันโดยเฉพาะอย่างยิ่งงานปักของชนกลุ่มน้อยชาติพันธุ์ไม่เพียงแต่มีความโดดเด่นในเรื่องของหัวข้อและเทคนิคเท่านั้น แต่ยังแสดงถึงบุคลิกประจำชาติที่แข็งแกร่งอีกด้วย

ตัวอย่างเช่นงานปักแม้วของจีนเป็นที่รู้จักกันในนาม "แฟชั่นชั้นสูงที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา"เทคนิคเฉพาะของการปักแม้ว สีสันจัดจ้าน ลวดลายที่เกินจริงและสดใส องค์ประกอบที่สมมาตรและกลมกลืน และรูปทรงที่เป็นธรรมชาติของลายปักแสดงให้เห็นถึงความหมายแฝงทางวัฒนธรรมของชาวแม้วที่บูชาธรรมชาติ แสวงหา "จิตวิญญาณ" และเชื่อในบรรพบุรุษและวีรบุรุษของพวกเขาความหมายแฝงทางวัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์ของการปักแม้วทำให้แตกต่างจากการปักแบบจีนอย่างชัดเจน ซึ่งเป็น 1 ใน 4 รูปแบบหลักของการปักศิลปะการปักแม้วอยู่คู่หุบเขามาช้านาน น้อยคนนักที่จะรู้จักและชื่นชมเสน่ห์และคุณค่าของมันอย่างไรก็ตาม ศิลปะที่ดีอย่างแท้จริงจะพิชิตเวลาและสถานที่ได้ในฐานะที่เป็น "รูปแบบที่มีความหมาย" และเต็มไปด้วย "จินตภาพทางอารมณ์" งานปัก Miao จะเบ่งบานในอนาคตอันใกล้นี้เทียบเท่ากับงานปักของ Su, Xiang, Guangdong และ Shu